Muzyka...

Ania155

Niektórzy twórcy (tzw. producenci) tworzą muzykę hip-hopową od początku do końca, podstawową dla hip-hopu jest jednak technika samplowania i loopowania, polegająca na zapętlaniu i miksowaniu niewielkich fragmentów dźwiękowych, zaczerpniętych bądź to z płyt innych wykonawców bądź to z zestawów próbek (sampli), przygotowanych specjalnie do tego typu zastosowań (breakbeat). Taka metoda komponowania, oparta o cytat i iterację, wbrew pozorom daje nieraz interesujące rezultaty i produkcje wartościowe artystycznie, chociaż w wielu skrajnych przypadkach wymyka się tradycyjnie pojmowanej oryginalności. Tak jest na przykład kiedy samplowana jest znaczna część kompletnej aranżacji muzycznej. Problemów przysparza też sampling z nagrań solowych innych artystów, szczególnie nie hip-hopowych. Sampling daje hip-hopowym utworom specyficzny charakter i jest źródłem charakterystycznych dla tej muzyki specjalnych efektów. Samplowane fragmenty nabierają w nowym kontekście nowego życia i nowej jakości, do czego jednak twórcy oryginalnych brzmień często nie odnoszą się pozytywnie, a chroniące własność intelektualną wytwórnie płytowe grożą akcją sądową. W Polsce np. miały miejsce w tym względzie konflikty miedzy Wzgórzem Ya-Pa-3 a Czesławem Niemenem, a kilka lat później między Peją a Stanem Borysem. W rezultacie producenci beatów są pod presją używania krótkich i zmienionych, praktycznie nierozpoznawalnych fragmentów, lub nawet w ogóle zaniechania techniki samplowania bez zgody oryginalnego autora. Hip-hopowi kompozytorzy mogą też, w miarę posiadanych możliwości, używać jakichkolwiek metod skomputeryzowanej i tradycyjnej muzyki.

Początkowo do robienia hip-hopowych imprez wystarczał mikrofon i dwa gramofony. Przełomem było odkrycie przez Grand Wizard Theodore'a scratchowania - czyli techniki szybkiego poruszania w przód i tył płytą położoną na talerzu gramofonu i uzyskaniu w ten sposób charakterystycznego dźwięku "szurania", na przemian pogłaśnianego i wyciszanego. Nastąpiła błyskawiczna ewolucja i coraz więcej DJ-i tworzyło swoje indywidualne triki. W ten sposób gramofon stał się właściwie pełnoprawnym instrumentem, gdyż okazało się że można "zagrać" na nim dowolny dźwięk, a "turntablizm", czyli "granie" na dwóch gramofonach jednocześnie, urosło do rangi sztuki, wymagającej niemal ekwilibrystycznej sprawności i całych lat ćwiczeń. Zapotrzebowanie na płyty do scratchowania spowodowało w hip-hopie częściowy nawrót do (wysoko cenionych) winylowych płyt.

Jeszcze inną techniką która ewoluowała wraz z rozwojem hip-hopu jest human beatbox – naśladowanie różnych dźwięków (mogące z powodzeniem zastąpić instrumentalny akompaniament) i tworzenie rytmu ustami.